Alleen met de goden
Door Afslag Eindhoven
Als Aaron 11 jaar oud is, staat er een onbekende man in de deuropening. Zijn vader, Leen, slaat hem tegen de grond. Niet eens zo hard, maar wel fataal. Leen komt in de bak terecht en Aaron en zijn moeder Jo blijven achter met een grote schuld. En met elkaar. Ze vechten zich door het leven, altijd alert, altijd op hun hoede. Jo kan rake klappen uitdelen; Aaron kan ze als geen ander opvangen. Er zit een wereldkampioen in hem. Als hij zijn kop maar leeg kan krijgen. Focus!
En dan is Otis er, de hond uit het asiel. Otis laat Aaron zien dat het leven mooi kan zijn. Maar wie was die man aan de deur?
Een voorstelling over liefde en verlating.
Het publiek maakt hun worsteling mee, hun poging om om te gaan met de realiteit, hun pijn, hun waarheid. Alleen met de goden laat het effect zien van armoede, van je hoofd boven water houden als je niks hebt. Hoewel het verhaal van rampspoed doortrokken is, is er een sterke positieve beweging: zolang een mens in zijn eigen kracht gelooft, kan hij veel ellende overwinnen.
Op het scherpst van de snede gespeeld door José Kuijpers, Steven Ivo en Marcel Roelfsema, opgestuwd door een dynamische soundtrack van Woody Veneman.
Alleen met de goden is de bestseller van Alex Boogers, bekroond met de Nederlandse Boekhandel prijs en genomineerd voor de Libris Literatuurprijs. Het is een krachtig en persoonlijk verhaal, bewerkt voor theater door zanger en schrijver Frans Pollux.
Jo: “Ik heb alles voor je weggegooid, alles. Ik had op de grote vaart in de catering kunnen zitten - maar nee, in plaats daarvan had ik jou.”
Regisseur Yvonne van Beukering toont de mens zoals ze hem zelf graag ziet: kwetsbaar, verlangend en strijdbaar.
‘Het leven heeft in mijn kinderjaren nogal tegen mij aangebeukt, maar het heeft me ook mededogen, inzicht in menselijk gedrag en doorzettingsvermogen gegeven. Alleen met de goden is een herkenbaar en diep verhaal. De urgentie spat ervan af, net als de zoektocht van Aaron naar rust in zijn kop.”
Aaron: “Ik fluister in z’n oor: er zit meer in je, Otis. Meer dan ‘n asielhond. Heel misschien, als ik de mensen kan laten zien hoe jij je gedraagt, dan vind je een baasje. ‘n Warm thuis.”